[film] Anna - reż. Eric Latek

Krótkometrażowy film „Anna”, który wyreżyserował Eric Latek to poruszająca opowieść o Annie Cesaro cierpiącej na Alzheimer’a. Ta choroba odbiera jej nie tylko wspomnienia, ale także poczucie, że jest realną osobą. Jednak film – jak twierdzi sama bohaterka nie jest o chorobie. Nade wszystko to opowieść o kobiecie – córce, żonie, matce i babci.

Obawiałam się tego filmu. Twórczość dotykająca tematu choroby wymaga uwagi od widza, wrażliwości, a od autora pewnej równowagi w dozowaniu emocji. Obraz, w moim odczuciu momentami jest nieco ckliwy. Jednak mając na uwadze więzi reżysera i scenarzystki filmu z Anną (Eric Latek jest chrześniakiem kobiety, Diane William jej córką) rozumiem, że ten emocjonalny ładunek, który zapewne towarzyszył im w trakcie tworzenia dokumentu stał się jego częścią.

Anna wraca pamięcią do dzieciństwa. Jej historii towarzyszą fotografie i fragmenty starych filmowych nagrań. Anna snuje opowieść o sobie, o rodzinie z pewną trudnością, momentami Alzheimer wygrywa. To przeszłość widziana oczami kobiety chorej, która pewnych fragmentów swojego  życia nie jest w stanie sobie przypomnieć.

Eric Latek stworzył intymny i szczery film dokumentalny. Dopełniony melancholijną muzyką skomponowaną przez Mauro Colangelo staje się obrazem niezwykle poruszającym. Polecam.

Anna - reż. Eric Latek

czas:16 min. 20 sek.
gatunek: dokumentalny
produkcja: USA

Stosik - czyli nadrabianie zaległości

Tym razem nie są to nowości, a książki, które długo czekały na swoją kolej. Którą z nich szczególnie polecacie?

I jeszcze uroczy prezent - muminkowe czekoladki i kolorowanka. Za to też czas się zabrać :D

[rozrywka na planszy] Prawo dżungli

Sezon planszówkowy u mnie rozpoczął się wraz z nadejściem Świąt i trzyma do tej pory, zatem dziś kilka słów o grze (niekoniecznie planszowej)- Prawo dżungli

Dla kogo

Od lat 7 do 107  ;)

Pudełeczko… otwórz się ;)

Opakowanie zawiera drewniane berło, woreczek ze 104 kartami oraz instrukcję gry.

Zasady czyli o co z tym berłem chodzi

Na środku stołu należy postawić berło. Przetasowane karty rozdajemy graczom.  Każdy z uczestników kładzie karty przed sobą, obrazkami do dołu. Dłonie kładziemy po obu stronach swojego stosu kart. Do gry używamy tylko jednej ręki! Wytypowana przez wszystkich osoba odkrywa jedną kartę. Następnie po kolei każdy z graczy odkrywa jedną kartę ze swojego stosiku. Kartę należy odwracać od siebie, tak, aby obrazek zobaczyli najpierw inni gracze. Odkrywanie kart trwa do momentu pojawienia się identycznych symboli na kartach. Wtedy ci uczestnicy, którzy mają na kartach ten sam element muszą jak najszybciej sięgnąć po berło. Ten z graczy, któremu się to uda pozbywa się kart. Osoba, która nie zdążyła chwycić za berło musi przejąć od zwycięzcy jego wyłożone już karty. Pojedynek trwa do momentu, aż jeden z uczestników pozbędzie się wszystkich kart. Oprócz symboli, talia zawiera także karty specjalne, które urozmaicają rozgrywkę (przykładowo: kiedy jeden z graczy odsłoni kartę z kolorowym strzałkami, zamiast identycznych figur szukamy identycznych kolorów. Natomiast jeżeli uczestnik odsłoni kartę ze strzałkami skierowanymi na zewnątrz wszyscy gracze muszą jednocześnie odsłonić po jednej karcie).

 Wrażenia

Prawo dżungli to gra wymagająca spostrzegawczości i sporego refleksu. Mimo prostej mechaniki rozgrywki dostarczają sporych emocji. Boje i walki o berło toczyć można w dwie osoby, jednak u mnie znacznie lepiej sprawdził się wariant wieloosobowy ;) Takie rozwiązanie gwarantuje więcej zabawy, więcej śmiechu i podnosi stopień trudności rozgrywek. Sama, by urozmaicić planszowe zmagania nagięłam zasady odnośnie usytuowania berła. Pierwotnie – stojące na środku stołu, wraz z nową rundą zmieniało lokalizację. Półka, podłoga, szafka….wybierać możecie dowolnie ;)

Szczególnie polecam tym, którzy preferują gry o nieskomplikowanej mechanice, gdzie nie trzeba opracowywać strategii. Tutaj nie da się nic przewidzieć i nic zaplanować. Jak w dżungli :D