Wesołych Świąt

 

Moi Drodzy,

chciałabym złożyć Wam życzenia zdrowych, rodzinnych i  upływających w spokoju Świąt Bożego Narodzenia. Niech Nowy Rok okaże się taki, jaki sobie wymarzycie. Dbajcie o siebie i innych.

Marta

 

Bartosz Szczygielski "Winni jesteśmy wszyscy"

 

 

Uzbrojony mężczyzna wchodzi do biurowca. Odnajduje tych, których szukał i daje im to, na co  w jego przekonaniu zasługują. Nikt nie uniknął kary, nawet ci, którzy przeżyli, jak Konrad Łazarz, będą musieli odpokutować za swoje winy.

Powieść „Winni jesteśmy wszyscy” autorstwa Bartosza Szczygielskiego rozpoczyna się mocnym akcentem – jatką i samobójstwem zamachowca, który nie tylko mnie zaskoczył, ale także zaostrzył apetyt na klimatyczny thriller.

Kim był sprawca i dlaczego zabił właśnie tych ludzi? To tylko jedno z wielu pytań nurtujących głównego bohatera- Konrada Łazarza, ocalałego z ataku. Usiłując odnaleźć odpowiedzi, wyrusza w swoistą podróż w czasie, która nie tylko pozwoli mu odkryć przyczynę tego tragicznego zdarzenia, ale także poznać samego siebie.

Odnajdywanie kolejnych fragmentów przeszłości okaże się nadzwyczaj trudne i chaotyczne. Przyznam, że- podobnie jak Konrad- momentami gubiłam się próbując ustalić chronologię poszczególnych wydarzeń. A wieloosobowa narracja z pewnością nie ułatwiała mi tego zadania. Oczywiście doceniam możliwość spojrzenia z wielu perspektyw na toczące się wydarzenia, niemniej tutaj chwilami zapędzało mnie to w ślepą uliczkę. Niemniej wraz z odkrywaniem nowych faktów i angażowaniem się w fabułę, ten chaos stopniowo się porządkował, a cała historia nabierała coraz mocniejszych barw. To nieco dodało mi odwagi w snuciu domysłów i szukaniu rozwiązań zagadki. I choć udało mi się okryć wiele detali, finał okazał się dla mnie sporą niespodzianką. I w moim odczuciu właśnie on jest mocną stroną tej powieści.

Muszę przyznać, że historia stworzona przez Bartosza Szczygielskiego przykuła moją uwagę, choć chwilami ukazane w niej sytuacje wydały mi się mało wiarygodne. Podobne odczucia żywię względem głównego bohatera, który nie zawsze bywał przekonujący. Ponadto za dużo tutaj dosadności w niektórych scenach, gdyż nie przepadam za fragmentami mocno „nasiąkniętymi” krwią czy dokładnymi opisami położenia poszczególnych fragmentów ciała denatów.

Mimo tych drobnych niuansów, muszę przyznać, że dałam wciągnąć się w świat Konrada Łazarza i uczestniczyłam w chaosie, który musiał ujarzmić. „Winni jesteśmy wszyscy” to klimatyczny thriller traktujący nie tylko o winie i karze, ale także o konsekwencjach każdej podjętej przez nas decyzji, bądź jej braku.

 

B. Szczygielski – Winni jesteśmy wszyscy

stron: 392

wyd. Czwarta Strona 2021

Anna Rozenberg "Maski pośmiertne"

 

W trakcie moich literackich wycieczek wielokrotnie gościłam w brytyjskich miasteczkach, których gęsta atmosfera idealnie współgrała z kryminalnymi opowieściami. Podobnie jest w Woking, do którego zaprasza Anna Rozenberg, autorka „Masek pośmiertnych”. Przechadzając się tamtejszymi uliczkami, z każdą chwilą coraz bardziej przesiąkałam aurą tego miejsca. Z pewnością jest to zasługa nie tylko intrygującej fabuły, ale także precyzyjnie odwzorowanej topografii miasteczka, dzięki której czytelnik niemal od razu przenosi się na wyspę, by podążać za bohaterami. 

Jednym z nich jest inspektor David Redfern. Stopniowo odkrywając detal jego życia, przekonałam się, że jest on postacią nietuzinkową, przed którą nie lada wyzwanie - dwie sprawy do rozwikłania. Pierwsza z nich wiąże się z zabójstwem polskiej turystki i zaginięciem jej męża. Druga natomiast jest echem tragicznych wydarzeń sprzed kilku miesięcy, w których uczestniczył Redfern. W Woking spotkałam również Martę- córkę ofiary, która zjawia się w gabinecie inspektora, by pomóc mu w odnalezieniu zabójcy jej matki. Kobieta niemal natychmiast wzbudza zainteresowanie Davida, a i dla niejednego czytelnika okaże się frapującą postacią. Sama z zainteresowaniem przyglądałam się ich relacji. Muszę przyznać, że zaangażowałam się w śledztwo, uważnie śledząc każdy ruch Redferna i analizując najmniejszą nawet poszlakę. Niemniej swoją uwagę w dużej mierze poświęciłam braciom Biernat, których historia oparta jest na autentycznych wydarzeniach. I choć ich koleje losu czytelnik prześledzi, aż do zaskakującego finału, zakończenie powieści wiele pytań pozostawia bez odpowiedzi, dając nadzieję na kontynuację opowieści o inspektorze Redfernie. 

A. Rozenberg - Maski pośmiertne
stron: 284
wyd. Czwarta Strona 2021

Marianne Cronin "Sto lat Lenni i Margot"

 

Lenni Petterson ma siedemnaście lat i właśnie została przeniesiona na oddział dla nieuleczalnie chorych pacjentów. Właśnie wtedy, kiedy zdaje się, że pozostaje jej już tylko czekanie na to, co nieuniknione, ona jak nigdy cieszy się życiem. A to za sprawą Margot Macrae, osiemdziesięciotrzyletniej staruszki, która odkrywa przed Lenni nieznany jej dotąd świat. Chcąc powrócić do ważnych dla nich chwil z przeszłości postanawiają stworzyć sto obrazów, bowiem tyle lat mają razem. Jedno intensywne wspomnienie, wybrane z każdego roku życia zamknięte w jednym szkicu - tak powstała pełna emocji opowieść o miłości, przyjaźni, stracie i samotności. 

Muszę przyznać, że poznając opis książki, przemknęło mi przez myśl: „już to znam", gdyż niejednokrotnie czytałam powieści traktujące o chorobie i umieraniu, skłaniające do refleksji nad ulotnością naszego życia i zmuszające do uronienia kilku łez. I choć „Sto lat Lenni i Margot”  pióra Marianne Cronin to obraz ostatnich dni głównych bohaterek, dla mnie to przede wszystkim opowieść o życiu. Autorka skoncentrowała się na przeszłości Lenni i Margot, starannie wybierając najistotniejsze fragmenty i przedstawiając je niczym fotograficzne kadry. Sama właśnie tych obrazów wyczekiwałam, gdyż losy tych dwóch przyjaciółek okazały się być bardzo intrygujące. Ponadto takie „podróże w czasie” pozwalały złapać oddech i uwolnić się na chwilę od przytłaczającej, szpitalnej rzeczywistości. 

Lenni i Margot są nietuzinkowymi postaciami. Nieprzewidywalnymi, dojrzałymi, a nade wszystko ciepłymi. Niemal od razu znajdują wspólny język, mimo dzielącego ich wieku i bagażu doświadczeń, których nie szczędził im los. 

Marianne Cronin stworzyła przejmującą, ale niepozbawioną humoru opowieść, która u niejednego czytelnika wywoła potok łez.  

M. Cronin - Sto lat Lenni i Margot

stron: 400

wyd. Harper Collins 2021

Sam McBratney, Anita Jeram "Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham"

Szukając słów, aby powiedzieć komuś, jak bardzo się go kocha można odnieść się do sztuki, sięgając po poezję, kompozycję muzyczną czy obraz. Jednak i to może okazać się niewystarczające, bowiem nie sposób nadać miłości określoną wagę czy miarę. Doskonale wiedzą o tym bohaterowie książeczki „Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham”, Mały Brązowy Zajączek i Duży Brązowy Zając, próbując pokazać sobie nawzajem, jak wielka jest ich miłość.

Historia stworzona przez Sama McBratney’a i zilustrowana przez Anitę Jeram to książeczka przeznaczona dla najmłodszych czytelników. Przystępny w odbiorze tekst będący rozmową Dużego Brązowego Zająca z synkiem przypomina nam, że miłość wyrazić możemy najprostszymi słowami czy gestami.

 „ Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham” to czuła opowieść o tym, że warto przypominać najbliższym o tym, jak bardzo ich kochamy, mimo iż wydaje nam się oczywiste, że doskonale o tym wiedzą.

                                                                                                                    

S. McBratney, A. Jeram – Nawet nie wiesz, jak bardzo cię kocham

 

stron: 36

wyd. Harper Collins 2020

Izabela Janiszewska "Amok"

 

 

Kiedy „Wrzask” i „Histeria” nie wystarczają pozostaje „Amok”, który niszczy wszystko.

Dochodzenie prowadzone przez Wilczyńskiego zdaje się być jednym z tych najtrudniejszych, nie tylko dlatego, że dotyczy jego koleżanki Sylwii Konopackiej, ale także ze względu na podejrzanego, który znając bolesną przeszłość komisarza umiejętnie nim manipuluje. Niełatwe będzie także reporterskie śledztwo Larysy Luboń koncentrujące się na śmierci Lady Di, bezdomnej z Dworca Centralnego. Wszelkie tropy prowadzą do zamożnej rodziny Hallerów, która nie cofnie się przed niczym, by powstrzymać Larysę.

Dotąd nie potrafiłam jasno wskazać swoich sympatii i antypatii. Główne postaci stopniowo odsłaniały przeszłość, dzieląc się swoimi lękami i zaskakując wyborami i podjętymi decyzjami. Czy wreszcie mi się to udało? Nie do końca. Jednak odnoszę wrażenie, że bohaterowie nareszcie pozwolili sobie na to, by zdjąć skorupę skrywająca ich słabości i uczucia, co dodaje im autentyczności.

Intryga tkana jest przez autorkę z dbałością o detale, zmuszając czytelnika do analizowania każdego tropu, wysnuwania wniosków i weryfikowania ich. Niestety momentami odnosiłam wrażenie, że zagadka utkwiła w martwym punkcie i nie odnajduję żadnych nowych wskazówek. Na szczęście ta stagnacja mija na kolejnych etapach śledztwa. Jednak to nie na dochodzeniu najmocniej się koncentrowałam. Finalna część cyklu o komisarzu Wilczyńskim ujęła mnie przede wszystkim klimatem. Niepokojący, momentami duszny idealnie współgrał z emocjami bohaterów.

W „Amoku”, tak jak w poprzednich tomach cyklu zetkniemy się także z problematyką oscylującą wokół ludzkiego umysłu i emocji na tryle silnych, by przejąć kontrolę nad człowiekiem czyniąc z niego szaleńca.

A finał? Zaskakujący. Emocjonujący. Kompletny.

 

 

I. Janiszewska - Amok

stron: 408

wyd. Czwarta Strona 2021