Przemysław Żarski "Ślad"

W jednym z mieszkań w centrum Sosnowca policja znajduje kasetę VHS na której nagrane zostało zabójstwo młodej dziewczyny. Na miejscu nie ma żadnych innych śladów, które naprowadziłyby śledczych na właściwe tory. Prowadzący śledztwo Robert Kreft musi działać trochę „po omacku”, nim znajdzie jakiś punkt zaczepienia. Tym punktem okazuje się być sprawa sprzed niemal dwudziestu pięciu lat, kiedy rodzina zgłosiła zaginięcie nastoletniej Sylwii Nowickiej. Dziewczyna w dniu studniówki pokłóciła się z chłopakiem i wróciła do domu, następnego dnia zniknęła bez śladu. Kreft musi sprawdzić, czy te dwie sprawy łączą się ze sobą. A przede wszystkim musi odnaleźć ciało dziewczyny, której śmierć została uwieczniona na kasecie.

„Ślad” to debiut literacki Przemysława Żarskiego zatem nie wiedziałam, czego mogę się spodziewać. Teraz, kiedy wspólnie z bohaterami zakończyłam śledztwo, przyznam, że opowieść wzbudziła we mnie mieszane uczucia. Historia ma potencjał i elementy, które pozytywnie mnie zaskoczyły, niemniej kilka słabszych detali też tutaj odnajduję.

Co mnie zaskoczyło? Liryzm, z jakim autor opisuje otoczenie, a w szczególności zimowe scenerie. Te ”obrazy” skontrastowane z surowym językiem powieści sprawiały, że na moment zapominałam o śledztwie, o ofiarach i ich oprawcach. Chwilami odnosiłam wrażenie, że nie pasują one do klimatu powieści i jej fabuły, jednak stały się one pewną odskocznią od kluczowych wątków. 

Akcja powieści toczy się dwutorowo. Obecne wydarzenia mają miejsce w 2017 roku, natomiast co rusz przenosimy się w lata 90-te, by dowiedzieć się, co spotkało Sylwię Nowicką. Lubię powieści, które umożliwiają mi podróż w przeszłość, jednak tutaj to „przeskakiwanie” ze współczesności w przeszłość było chaotyczne. I ten panujący w opowieści chaos utrudniał mi jej odbiór.

Jeśli chodzi o postaci muszę przyznać, że Robert Kreft i Błażej Uryga zwrócili moją uwagę. Wprawdzie żaden z nich nie wzbudził we mnie szczególnej sympatii, ale ich często pogmatwane losy śledziłam z zainteresowaniem. Przyznam, że niektórzy bohaterowie drażnili mnie swoim irracjonalnym zachowaniem. Rozumiem, że w ekstremalnych sytuacjach wielu ludzi właśnie tak postępuje, jednak tutaj mi to przeszkadzało. 

Dodam, że pomimo tych słabszych elementów, ten główny wątek- wątek kryminalny jest dopracowany w każdym detalu, a te- jak już wspomniałam- chaotyczne puzzle złożone z migawek teraźniejszości i przeszłości układają się w całość.

„Ślad” to wielowątkowa opowieść z elementami kryminalno-obyczajowymi, to opowieść o człowieku, o jego słabościach, ale i sile. I w końcu to opowieść o tym, że każde nasze postępowanie- prędzej czy później- będzie miało swoje konsekwencje.

P. Żarski – Ślad

stron: 512

wyd. Czwarta Strona 2020