Emma Donoghue "Pokój"

Pięcioletni Jack nie wie, co to dom z ogrodem i zabawa na świeżym powietrzu. Nie chodzi do przedszkola, nie spotyka się z rówieśnikami, a jedyną osobą, która zna jest jego matka. Owszem obserwuje innych ludzi włączając telewizję, jednak są oni dla niego nierealni, jak bohaterowie kreskówki. I tylko taki świat zna Jack. Dlaczego? Bo od urodzenia mieszka w Pokoju, który jest dla niego całym światem. Matka chłopca, mimo tych ekstremalnych warunków robi wszystko, by dzieciństwo Jacka było szczęśliwe. Codziennie wymyślają nowe zabawy, czytają bajki, tworzą swoje własne opowieści, a nawet ćwiczą. Te beztroskie chwile codziennie kończą się wraz z nadejściem nocy, kiedy mamę odwiedza Stary Nick, a Jack musi chować się w szafie.

Codzienne życie tej dwójki poznajemy z perspektywy pięcioletniego Jack’a. Muszę przyznać, że opowieść przefiltrowana przez wrażliwość kilkuletniego dziecka ma w sobie dozę czułości i humoru, co staje się zatrważające, kiedy zdamy sobie sprawę, czym tak naprawdę jest Pokój, w którym egzystują bohaterowie. Zderzenie subtelności i naiwności małego dziecka, z bezwzględną rzeczywistością, którą „stworzył” Stary Nick i uwięził w niej tych dwojga tworzy przejmujący obraz, nasączony emocjami, które udzielają się czytelnikowi.

Emma Donoghue, tę niełatwą w odbiorze opowieść przełamała lekkim, urzekającym stylem, który idealnie odzwierciedla charakter i sposób myślenia pięcioletniego chłopca. Autorka stworzyła przejmujący obraz matki walczącej o siebie i swoje dziecko. Ponadto, przez pryzmat tych wstrząsających wydarzeń nakreśla problemy, z którymi boryka się społeczeństwo.

Niepokojąca i refleksyjna. Polecam.

E. Donoghue - Pokój

stron: 408

Wyd. Sonia Draga 2016